Slike mog detinjstva

Jedno od najstarijih sjecanja koje nosim u sebi su bezbrizno leskarenje u zimsko jutro sa majkom i ocem u krevetu i gledanje skijanja.

Ujutro bi se ja i brat na povik oooo djeco brzo prebacili u veliki krevet majke i oca u dnevnom boravku. Jos u pidzamama bi se sklupcali uz njih i bezbrizno navijali za nekog naseg favorita. Kladili bi se koji ce doci na kraju i koje ce mjesto zauzeti pojedini skijasi. To je jedna od najljepsih slika iz detinjstva. Poslije secanja donose neke slike koje nisu bezbrizne, gdje se svijest razvila dovoljno da bih postavljao pitanja da bih bio zabrinut, da bih razumio neke stvari.. To u prvoj slici koju sam pomenuo ne postoji, postoji samo bezbrizno ljencarenje uz svoju porodicu i osjecaj topline u srcu.

Slike treba cuvati i njegovati, brisati prasinu i prisjecati ih se.